gönnen [ˈgœnən] GLAG. preh. glag.
1. gönnen (neidlos zugestehen):
| ich | gönne |
|---|---|
| du | gönnst |
| er/sie/es | gönnt |
| wir | gönnen |
| ihr | gönnt |
| sie | gönnen |
| ich | gönnte |
|---|---|
| du | gönntest |
| er/sie/es | gönnte |
| wir | gönnten |
| ihr | gönntet |
| sie | gönnten |
| ich | habe | gegönnt |
|---|---|---|
| du | hast | gegönnt |
| er/sie/es | hat | gegönnt |
| wir | haben | gegönnt |
| ihr | habt | gegönnt |
| sie | haben | gegönnt |
| ich | hatte | gegönnt |
|---|---|---|
| du | hattest | gegönnt |
| er/sie/es | hatte | gegönnt |
| wir | hatten | gegönnt |
| ihr | hattet | gegönnt |
| sie | hatten | gegönnt |
PONS OpenDict
Bi želeli dodati besedo, frazo ali prevod?
Prosimo, pošljite nam nov vnos za PONS OpenDict. Oddane predloge pregleda uredniška ekipa PONS in jih ustrezno vključi v rezultate.