Wkrótce po zbudowaniu ołtarza głównego wzbudził on kontrowersje parafian, jako zbyt ciężki, przytłaczający, nie pasujący do skromnego wnętrza i zbytnio dominujący tabernakulum.
Z jednego płata skóry wykrawano prostokątny kawałek pasujący rozmiarem do stopy, który łączono pośrodku rzemykiem, przechodzącym dalej przez nacięcia wzdłuż brzegów i zadzierzgiwano na pięcie.
