Barańczak nie tylko utrzymał postać strofy monorymowej, stosując zresztą rymy łączące się w asonans [-ale] -i [-ada], ale świadomie zastosował instrumentację spółgłoskową, nasycając tekst grupami [sk], [st] i [sp].
W tej kanonicznej oktawie, rymowanej zgodnie z wzorcem abababcc, wszystkie rymy łączą się w jeden asonans oparty na samogłosce [i], co jest przejawem harmonii wokalicznej.
