Ze względów organizacyjnych ograniczono więc rozgrywanie zawodów szybowcowych do przelotów prędkościowych, lub odległościowych, w obszarze zamkniętym, na trasach sięgających 400–700 km, czasem nawet 1000 km.
Cechy te z jednej strony decydowały o dobrych parametrach prędkościowych samolotu, z drugiej jednakże sprawiały, że miał on ograniczone możliwości manewrowe, szczególnie prędkość kątową zakrętu, dużą prędkość lądowania.
