Prevodi za „oszołomieniu“ v slovarju poljsko » nemški

oszołomienie <rod. ‑ia, brez mn. > [oʃowomjeɲe] SAM. sr. spol

1. oszołomienie (zaskoczenie):

oszołomienie

Bestürzung ž. spol

2. oszołomienie (stan półprzytomności):

oszołomienie

Rausch m. spol

oszołomienie

Benommenheit ž. spol

oszołomienie czymś

durch etw hervorgerufene Benommenheit

oszołomić [oʃowomitɕ]

oszołomić dov. obl. od oszałamiać

glej tudi oszałamiać

oszałamiać <‑ia; dov. obl. oszołomić> [oʃawamjatɕ] GLAG. preh. glag.

1. oszałamiać (odurzać):

oszałamiać

berauschen

oszałamiać

betäuben

2. oszałamiać (zdumiewać):

oszałamiać

überwältigen

solomierz <rod. ‑a, mn. ‑e> [solomjeʃ] SAM. m. spol

solomierz TEH., KEM.

Salzmessgerät sr. spol

I . opromieniać <‑ia; pret. ‑aj> [opromjeɲatɕ], opromienić [opromjeɲitɕ] dov. obl. GLAG. preh. glag. ur. jez.

1. opromieniać (oświecać):

opromieniać

bescheinen

słońce opromieniło drzewa

Sonnenstrahlen m. spol mn. fielen auf die Bäume

2. opromieniać fig. (rozsławiać):

opromieniać

erstrahlen

opromieniony czymś

strahlend vor etw daj.

rycerz opromieniony chwałą

ruhmreicher Ritter m. spol

3. opromieniać fig. (czynić przyjemnym):

opromieniać

erhellen

jej twarz opromienił uśmiech

ein strahlendes Lächeln sr. spol erhellte ihr Gesicht

opromieniony szczęściem

von Glück beschienen

II . opromieniać <‑ia; pret. ‑aj> [opromjeɲatɕ], opromienić [opromjeɲitɕ] dov. obl. GLAG. povr. glag. ur. jez.

1. opromieniać (rozjaśniać się):

opromieniać

sich tož. erhellen

2. opromieniać fig.:

opromieniać

[er]strahlen

jej buzia opromieniła się tęczą uśmiechu

sie [o. ihr Gesicht sr. spol ] strahlte vor Lachen

powiadomienie <rod. ‑ia, mn. ‑ia> [povjadomjeɲe] SAM. sr. spol

powiadomienie

Benachrichtigung ž. spol

powiadomienie

Unterrichtung ž. spol

powiadomienie

Mitteilung ž. spol

dostać powiadomienie o ślubie

eine Hochzeitsanzeige [o. Trauanzeige] erhalten

oszołom <rod. ‑a, mn. ‑y> [oʃowom] SAM. m. spol pog. (fanatyk)

oszołom

Fanatiker(in) m. spol (ž. spol)

I . napromieniać <‑ia; pret. ‑aj> [napromjeɲatɕ], napromienić [napromjeɲitɕ] dov. obl. GLAG. preh. glag.

napromieniać FIZ., TEH.

bestrahlen

precyzyjnie napromienić chore miejsce

die kranke Stelle präzise bestrahlen

II . napromieniać <‑ia; pret. ‑aj> [napromjeɲatɕ], napromienić [napromjeɲitɕ] dov. obl. GLAG. povr. glag.

napromieniać FIZ., TEH.

bestrahlt werden