Prevodi za „zburzyłoby“ v slovarju poljsko » nemški

zburzyć [zbuʒɨtɕ]

zburzyć dov. obl. od burzyć

glej tudi burzyć

I . burzyć <‑rzy; pret. burz dov. obl. z‑> [buʒɨtɕ] GLAG. preh. glag.

1. burzyć (niszczyć):

burzyć

zerstören

burzyć dom, mur

niederreißen

burzyć fig.

[zer]stören

burzyć czyjś spokój

jds Ruhe stören

burzyć stary porządek

die alte Ordnung zerstören

2. burzyć (zaburzać porządek):

burzyć

stören

burzyć włosy

zerwühlen

burzyć wodę

aufwühlen

II . burzyć <‑rzy; pret. burz> [buʒɨtɕ] GLAG. povr. glag.

1. burzyć:

burzyć (kłębić się) (włosy)

zerwühlt werden

burzyć (morze)

brausen

2. burzyć (złościć się):

burzyć

sich tož. empören

3. burzyć (buntować się):

burzyć się przeciwko czemuś

sich tož. gegen etw auflehnen

wzburzony [vzbuʒonɨ] PRID. ur. jez.

1. wzburzony (spieniony):

wzburzony morze

stürmisch

wzburzony morze

aufgewühlt

wzburzona woda

aufgewühltes Wasser sr. spol

2. wzburzony (rozgniewany):

wzburzony człowiek

aufgeregt

wzburzony człowiek

aufgebracht

wzburzony człowiek

echauffiert przest

wzburzyć [vzbuʒɨtɕ]

wzburzyć dov. obl. od wzburzać

glej tudi wzburzać

I . wzburzać <‑rza; dov. obl. wzburzyć> [vzbuʒatɕ] GLAG. preh. glag.

1. wzburzać (spieniać):

wzburzać morze

aufwühlen

2. wzburzać (gniewać):

wzburzać człowieka

aufregen

wzburzać człowieka

aufbringen

II . wzburzać <‑rza; dov. obl. wzburzyć> [vzbuʒatɕ] GLAG. povr. glag.

1. wzburzać:

wzburzać (spieniać się) (morze)

in Wallung geraten

2. wzburzać:

wzburzać (tracić równowagę) (człowiek)

in Aufregung [o. Erregung] [o. Wallung] geraten

wzburzać (tracić równowagę) (człowiek)

sich tož. echauffieren przest

wzburzać (tłum)

in Aufruhr [o. Erregung] geraten

wzburzać (umysł)

in Aufruhr geraten

zaburzyć [zabuʒɨtɕ]

zaburzyć dov. obl. od zaburzać

glej tudi zaburzać

zaburzać <‑rza; dov. obl. zaburzyć> [zabuʒatɕ] GLAG. preh. glag. (zakłócać)

zaburzać spokój

stören

zaburzać krążenie

beeinträchtigen

dziecko zaburzone emocjonalnie

emotional gestörtes Kind sr. spol

zaburzyć spokój publiczny

die öffentliche Ruhe stören

burzyciel <rod. ‑a, mn. ‑e> [buʒɨtɕel] SAM. m. spol ur. jez.

burzyciel

Unruhestifter m. spol

burzyciel

Zerstörer m. spol

burzyciel ustalonego ładu fig.

Zerstörer der etablierten Ordnung