Prevodi za „gęgnąć“ v slovarju poljsko » nemški

(Skoči na nemško » poljski)

zegnać [zegnatɕ]

zegnać dov. obl. od zganiać

glej tudi zganiać , zganiać

I . zganiać² <‑ia> [zgaɲatɕ] GLAG. preh. glag. dov. obl. pog. (zmęczyć chodzeniem)

zganiać

ablaufen

zganiał całe miasto, szukając garnituru

er ist die ganze Stadt nach einem Anzug abgelaufen

II . zganiać² <‑ia> [zgaɲatɕ] GLAG. povr. glag. dov. obl. (zmęczyć się)

zganiać

sich daj. die Füße ablaufen [o. wundlaufen]

zganiać¹ <‑ia; dov. obl. zegnać [lub zgonić]> [zgaɲatɕ] GLAG. preh. glag.

1. zganiać (spędzać):

zganiać bydło

zusammentreiben

2. zganiać (odganiać):

zganiać muchę

verscheuchen

I . żegnać¹ <‑na; dov. obl. po‑> [ʒegnatɕ] GLAG. preh. glag.

żegnać kogoś

jdn verabschieden

II . żegnać¹ <‑na; dov. obl. po‑> [ʒegnatɕ] GLAG. nepreh. glag.

żegnaj!

leb wohl!

III . żegnać¹ <‑na; dov. obl. po‑> [ʒegnatɕ] GLAG. povr. glag.

żegnać się z kimś

sich tož. von jdm verabschieden

żegnać się z kimś

von jdm Abschied nehmen

fraza:

żegnać się ze światem ur. jez.

aus dem Leben scheiden

odegnać [odegnatɕ]

odegnać dov. obl. od odganiać

glej tudi odganiać

odganiać <‑ia; dov. obl. odgonić [lub odegnać]> [odgaɲatɕ] GLAG. preh. glag.

odganiać

wegjagen

odganiać

fortjagen

odganiać psa od stołu

den Hund vom Tisch wegjagen

fraza:

i kijem go nie odgoni

er ist nicht loszuwerden

gęgać <gęga; dov. obl. gęgnąć> [geŋgatɕ] GLAG. nepreh. glag.

1. gęgać fig. (bełkotać):

gęgać

nuscheln pog.

gęgać

brummeln

2. gęgać samo v nedov. obl. pog. (gadać):

gęgać

plappern pog.

gęgać

schnattern pog.

3. gęgać:

gęgać (wydawać dźwięk) (gęś)

schnattern

legnąć [legnoɲtɕ]

legnąć → lec

glej tudi lec

lec <legnie> [lets] GLAG. nepreh. glag. dov. obl. ur. jez.

1. lec (położyć się):

lec

sich tož. [hin]legen

lec jak długi [lub długa]

der Länge nach hinfallen

2. lec < dov. obl. po‑> (stracić życie):

lec

fallen

lec

ums Leben kommen

poległ w bitwie o wolność ojczyzny

er kam bei der Schlacht um die Freiheit des Vaterlandes ums Leben

lec w grobie

ums Leben kommen

3. lec fig. (ulec zniszczeniu):

lec

zerstört werden

miasto legło w gruzach

die Stadt ž. spol versank in Schutt und Asche

nagnać [nagnatɕ]

nagnać dov. obl. od naganiać

glej tudi naganiać

naganiać <‑ia; pret. ‑aj; dov. obl. nagnać [lub nagonić]> [nagaɲatɕ] GLAG. preh. glag.

naganiać (napędzić):

naganiać

antreiben

naganiać zwierzęta

zusammentreiben

naganiać liście, chmury

herbeitreiben

naganiać liście, chmury

heranwehen

fraza:

naganiać kogoś do roboty/nauki

jdn zum Arbeiten/Lernen antreiben

dognać [dognatɕ]

dognać dov. obl. od doganiać

glej tudi doganiać

doganiać <‑ia; dov. obl. dogonić [lub dognać]> [dogaɲatɕ] GLAG. preh. glag.

1. doganiać (doścignąć):

doganiać

einholen

doganiać

erreichen

i w sto koni nie dogoni preg.

der ist weg [o. nicht mehr einzuholen]

2. doganiać fig. (dorównać):

doganiać

einholen

I . pognać [pognatɕ] dov. obl.

pognać → pogonić

II . pognać [pognatɕ] GLAG. preh. glag. fig. ur. jez. (być przyczyną wyjazdu lub powrotu)

pognać

hintreiben

bieda pognała ich na Zachód

die Armut ž. spol hat sie nach Westen [hin]getrieben

III . pognać [pognatɕ] GLAG. nepreh. glag. fig. pog. (pomyśleć o kimś/czymś)

jej myśli pognały ku rodzinie

ihre Gedanken m. spol mn. führten sie zu ihrer Familie

glej tudi pogonić

I . pogonić [pogoɲitɕ]

pogonić dov. obl. od poganiać

II . pogonić [pogoɲitɕ] GLAG. preh. glag. dov. obl.

1. pogonić pog. (popędzać w jakimś kierunku):

pogonić

treiben

pogonić bydło na łąkę

das Vieh auf die Weide treiben

2. pogonić pog. (zmuszać do pracy):

pogonić

antreiben

pogonić dzieci do lekcji

Kinder zum Hausaufgabenmachen antreiben

3. pogonić pog. (zmuszać do ucieczki):

pogonić

vertreiben

pogonić złodziei

Diebe vertreiben

pogonić komuś kota

jdm auf die Füße treten

4. pogonić fig. ur. jez. (spowodować przemieszczenie się):

pogonić chmury

abtreiben

III . pogonić [pogoɲitɕ] GLAG. nepreh. glag. dov. obl.

1. pogonić (popędzić):

pogonić

rennen

pogonili do kina

sie rannten ins Kino

pogoniło kogoś

jd musste mal

2. pogonić (pobiec za kimś/czymś):

pogonić za kotem

einer Katze nachlaufen

3. pogonić fig. ur. jez. (zacząć myśleć o czymś):

pogonić myślą w przyszłość

in die Zukunft schauen

wygnać [vɨgnatɕ]

wygnać dov. obl. od wyganiać

glej tudi wyganiać

wyganiać <‑ia; dov. obl. wygonić [lub wygnać]> [vɨgaɲatɕ] GLAG. preh. glag.

wyganiać

fortjagen

wyganiać

hinaustreiben

wyganiać kogoś z domu

jdn aus dem Haus werfen [o. jagen]

zagnać [zagnatɕ]

zagnać dov. obl. od zaganiać

glej tudi zaganiać

zaganiać <‑ia> [zagaɲatɕ] GLAG. preh. glag. pog.

1. zaganiać < dov. obl. zagonić> (goniąc doprowadzić do śmierci):

zaganiać

zu Tode hetzen

psy zagoniły zająca na śmierć

die Hunde m. spol mn. haben den Hasen zu Tode gehetzt

2. zaganiać < dov. obl. zagnać> <[lub zagonić]> (zapędzić kogoś lub coś):

zaganiać

treiben

zaganiać krowy do obory

die Kühe in den Stall hineintreiben

3. zaganiać < dov. obl. zagnać> <[lub zagonić]>:

zaganiać

antreiben

zaganiać kogoś do pracy

jdn zur Arbeit antreiben