Prevodi za narzucili v slovarju poljsko » nemški

(Skoči na nemško » poljski)

I . narzucać <‑ca; pret. ‑aj> [naʒutsatɕ], narzucić [naʒutɕitɕ] dov. obl. GLAG. preh. glag.

1. narzucać (nałożyć):

narzucać płaszcz, sweter

überwerfen

narzucać płaszcz, sweter

umwerfen

narzucić coś na kogoś/coś

etw über etw tož. werfen

narzucić coś na kogoś/coś

etw mit etw bedecken

2. narzucać (wymusić):

narzucać tempo, wolę, warunki

aufdrängen

narzucać tempo, wolę, warunki

aufzwingen

3. narzucać dov. obl. od rzucać

narzucać czegoś

etw [hinein]werfen

II . narzucać <‑ca; pret. ‑aj> [naʒutsatɕ], narzucić [naʒutɕitɕ] dov. obl. GLAG. povr. glag.

narzucać się komuś z czymś

sich tož. jdm mit etw aufdrängen

glej tudi rzucać

I . rzucać <‑ca; dov. obl. rzucić> [ʒutsatɕ] GLAG. preh. glag.

1. rzucać (miotać, ciskać):

rzucać piłkę, kamień, kostkę

werfen

rzucić kotwicę

Anker werfen

rzucić kotwicę

vor Anker gehen

rzuć broń! VOJ.

Waffe fallen lassen!

rzucać monetą

mit der Münze werfen

to nie rzuca mnie na kolana pog.

das reißt mich nicht vom Hocker pog.

2. rzucać (kierować):

rzucać spojrzenie

werfen

rzucać spojrzenie

lenken

rzucić okiem na coś

auf etw tož. einen Blick werfen

rzucić czar/urok na kogoś

jdn behexen

rzucić podejrzenie na kogoś

auf jdn einen Verdacht werfen [o. fallen lassen]

3. rzucać (porzucać):

rzucać rodzinę, dom, chłopaka

verlassen

rzucać palenie, wódkę, pracę

aufgeben

4. rzucać (mówić):

rzucać uwagę, słówko

in den Raum werfen

rzucać uwagę, słówko

fallen lassen

rzucać pytanie

aufwerfen

rzucać oskarżenia pod czyimś adresem

jdm Vorwürfe an den Kopf werfen

II . rzucać <‑ca; dov. obl. rzucić> [ʒutsatɕ] GLAG. nepreh. glag.

rzucać (trząść) (autobus, samochód)

durchgerüttelt werden

III . rzucać <‑ca; dov. obl. rzucić> [ʒutsatɕ] GLAG. povr. glag.

1. rzucać (miotać się):

rzucać

sich tož. hin und her werfen

2. rzucać (skakać: z mostu, pod pociąg):

rzucać

sich tož. werfen

rzucać

sich tož. stürzen

rzucać się na łóżko

sich tož. aufs Bett werfen

nie rzuca się w oczy

das fällt [o. springt] nicht ins Auge

nie rzuca się w oczy

das fällt nicht auf

3. rzucać pog. (oburzać się):

nie rzucaj się!

reg dich ab! pog.

4. rzucać (ściskać kogoś):

rzucać się komuś na szyję

jdm um den Hals fallen

5. rzucać (napadać):

rzucić się na kogoś z nożem

sich tož. mit einem Messer auf jdn werfen [o. stürzen]

rzucić się na kogoś z nożem

jdn mit einem Messer angreifen

6. rzucać (odskakiwać):

rzucać się do ucieczki

die Flucht ergreifen

zarzucić [zaʒutɕitɕ]

zarzucić dov. obl. od zarzucać

glej tudi zarzucać

I . zarzucać <‑ca; pret. ‑aj; dov. obl. zarzucić> [zaʒutsatɕ] GLAG. preh. glag.

1. zarzucać (rzucając, osadzać):

zarzucać

überwerfen

zarzucać

überhängen

zarzucić worek na ramię

den Sack über die Schulter werfen

2. zarzucać (ubierać się w coś):

zarzucać

umhängen

zarzucać

überwerfen

zarzucać płaszcz na ramiona

den Mantel über die Schultern werfen

3. zarzucać (wypełniać czymś):

zarzucać

überhäufen

zarzucać

bedecken

zarzucać coś papierami/kwiatami

etw mit Papier/Blumen bedecken

4. zarzucać (porzucać):

zarzucać palenie

aufgeben

5. zarzucać (oskarżać):

zarzucać komuś coś

jdm etw vorwerfen [o. zum Vorwurf machen]

nic mu nie można zarzucić

man kann ihm keinen Vorwurf machen [o. nichts vorwerfen]

6. zarzucać (rzucać coś na odległość):

zarzucić wędkę

die Angel auswerfen

7. zarzucać (rzucając, umieszczać gdzieś):

zarzucić komuś ręce na szyję

jdm um den Hals fallen

II . zarzucać <‑ca; pret. ‑aj; dov. obl. zarzucić> [zaʒutsatɕ] GLAG. nepreh. glag.

zarzucać (ześlizgnąć się) (pojazd)

schleudern

zarzucać (ześlizgnąć się) (pojazd)

ins Schleudern geraten

narzutniak <rod. ‑a, mn. ‑i> [naʒutɲak] SAM. m. spol GEOGR.

narzutniak

Findling m. spol

narzutnica <rod. ‑cy, mn. ‑ce> [naʒutɲitsa] SAM. ž. spol TEH.

narzutnica

Putzwerfer m. spol

narzeczeni [naʒetʃeɲi] SAM.

narzeczeni mn. < rod. mn. ‑czonych> prid. sklan. obl.:

narzeczeni

Verlobten mn.

narzeczeni

Brautpaar sr. spol

narzutka <rod. ‑ki, mn. ‑ki> [naʒutka] SAM. ž. spol ur. jez.

narzutka

Umhang m. spol

narzutka

Überwurf m. spol

satynowa narzutka

Satinüberwurf m. spol

narzutowy [naʒutovɨ] PRID.

głaz narzutowy

Findling m. spol

narzecze <rod. ‑cza, mn. ‑cza> [naʒetʃe] SAM. sr. spol

narzecze

Dialekt m. spol

narzępik <rod. ‑a, mn. ‑i> [naʒempik] SAM. m. spol ZOOL.

narzępik koński

Pferdlausfliege ž. spol

narzut <rod. ‑u, mn. ‑y> [naʒut] SAM. m. spol

1. narzut TEH.:

narzut

Bewurf m. spol

2. narzut TRG.:

z narzutem

mit Aufschlag