Prevodi za „Rauheit4“ v slovarju nemško » poljski

Ra̱u̱heit <‑, ‑en> SAM. ž. spol mn. selten

1. Rauheit:

Rauheit (grobe Struktur: einer Oberfläche)

chropowatość ž. spol

Rauheit (eines Stoffs)

szorstkość ž. spol

2. Rauheit:

Rauheit (Unwirtlichkeit: einer Gegend)

dzikość ž. spol

Rauheit (eines Klimas)

surowość ž. spol

3. Rauheit:

Rauheit (von Stimme)

szorstkość ž. spol

Rauheit (wegen Krankheit)

ochrypły głos m. spol

4. Rauheit (im Benehmen):

Rauheit

nieokrzesanie sr. spol

Rauheit

dzikość ž. spol

La̱u̱heit <‑, brez mn. > SAM. ž. spol

1. Lauheit (Milde):

Lauheit

chłód m. spol

Lauheit

letniość ž. spol

2. Lauheit (Halbherzigkeit):

Lauheit

oziębłość ž. spol

Lauheit

obojętność ž. spol

Lauheit

chłód m. spol

Fla̱u̱heit <‑, brez mn. > SAM. ž. spol

1. Flauheit (Schwachsein):

Flauheit

ospałość ž. spol

Flauheit

słabość ž. spol

2. Flauheit (Übelkeit):

Flauheit

mdłości mn.

3. Flauheit (Flaute):

Flauheit

zastój m. spol

Flauheit

stagnacja ž. spol

ra̱u̱hbeinigst. pravopis PRID.

rauhbeinig → raubeinig

glej tudi raubeinig

ra̱u̱beinigpren. pravopis PRID. pog.

raubeinig

łobuzerski

Ra̱u̱hbeinst. pravopis <‑[e]s, ‑e> SAM. sr. spol

Rauhbein → Raubein

glej tudi Raubein

Ra̱u̱beinpren. pravopis <‑[e]s, ‑e> SAM. sr. spol pog.

Raubein

łobuz m. spol pog.

Raubein

rozrabiaka m. spol pog.

Ra̱u̱hputzst. pravopis <‑es, ‑e> SAM. m. spol

Rauhputz → Rauputz

glej tudi Rauputz

Ra̱u̱putzpren. pravopis <‑es, brez mn. > SAM. m. spol

Rauputz

tynk m. spol surowy

Ra̱u̱hreifst. pravopis <‑[e]s, brez mn. > SAM. m. spol

Rauhreif → Raureif

glej tudi Raureif

Ra̱u̱reifpren. pravopis <‑[e]s, brez mn. > SAM. m. spol

Raureif

szron m. spol

Raureif

szadź ž. spol

Schla̱u̱heit <‑, brez mn. > SAM. ž. spol

Schlauheit → Schläue

glej tudi Schläue

Schlä̱u̱e <‑, brez mn. > [ˈʃlɔɪə] SAM. ž. spol

Schläue

chytrość ž. spol

Schläue

przebiegłość ž. spol

rau̱mzeitlich PRID. inv

raumzeitlich

czasoprzestrzenny

I . ra̱u̱ben [ˈraʊbən] GLAG. preh. glag.

1. rauben (bei einem Überfall):

[jdm] etw rauben

zrabować [komuś] coś

[jdm] etw rauben

obrabować [kogoś] z czegoś

sie raubten ihm das Radio aus dem Auto

ukradli mu radio z samochodu

er raubte ihr einen Kuss fig, šalj. ur. jez.

skradł jej pocałunek fig ur. jez.

2. rauben (entführen):

rauben

uprowadzać [dov. obl. uprowadzić]

3. rauben (jdn um etw bringen) fig ur. jez.:

jdm den Schlaf rauben

spędzać komuś sen z oczu fig

jdm die Ruhe rauben

burzyć [dov. obl. z‑] czyjś spokój fig

du raubst mir noch den letzten Nerv!

wykończysz mnie nerwowo! pog.

II . ra̱u̱ben [ˈraʊbən] GLAG. nepreh. glag.

rauben

łupić

rauben

grabić

die Soldaten raubten und plünderten

żołnierze m. spol mn. grabili i plądrowali

I . ra̱u̱fen [ˈraʊfən] GLAG. nepreh. glag.

[mit jdm] raufen

mocować [lub szamotać] [lub szarpać pog. ] się [z kimś]

die Kinder rauften miteinander

dzieci ntpl szarpały się ze sobą pog.

die Wölfe raufen um die Beute

wilki m. spol mn. biją się o zdobycz

II . ra̱u̱fen [ˈraʊfən] GLAG. preh. glag. AGR.

raufen (herausrupfen)

wyrywać [dov. obl. wyrwać]

Flachs raufen

międlić len

Unkraut raufen REG

wyrywać chwasty

III . ra̱u̱fen [ˈraʊfən] GLAG. povr. glag.

raufen

bić się

die Jungs haben sich wieder um das Mädchen gerauft

chłopcy m. spol mn. znowu bili się o dziewczynę