Prevodi za „upiciu“ v slovarju poljsko » nemški

(Skoči na nemško » poljski)

pięciu [pjeɲtɕu] ŠTEV.

pięciu chłopców

fünf Jungen m. spol mn.

picie <rod. ‑ia, mn. ‑ia> [pitɕe] SAM. sr. spol

1. picie brez mn. (czynność):

picie

Trinken sr. spol

woda do picia

Trinkwasser sr. spol

daj mi coś do picia

gib mir etwas zu trinken

2. picie pog. (napój):

picie

Getränk sr. spol

3. picie pog. (alkoholizm):

on przesadza z piciem

er trinkt zu viel [Alkohol]

wyszedł z picia 3 lata temu

er ist seit drei Jahren trocken

znowu powrócił do picia

er trinkt wieder [Alkohol]

upichcić [upixtɕitɕ]

upichcić dov. obl. od pichcić

glej tudi pichcić

pichcić <‑ci; dov. obl. u‑> [pixtɕitɕ] GLAG. preh. glag. t. šalj. pog.

pichcić

brutzeln pog.

pichcić

auf die Schnelle kochen pog.

pichcić

kochen

pichcić zupę

eine Suppe kochen

upichciła coś na szybko

sie hat auf die Schnelle etwas gekocht

upuszczać <‑cza> [upuʃtʃatɕ], upuścić [upuɕtɕitɕ] GLAG. preh. glag. dov. obl.

upuszczać (pozwolić wypaść):

upuszczać

fallen lassen

nie upuść tego!

lass das nicht fallen!

fraza:

upuścić komuś krwi

jdn bis aufs Blut quälen [o. reizen]

uparcie [upartɕe] PRISL.

uparcie

hartnäckig

uparcie

stur

uparcie obstawać przy swoim

auf seinem Standpunkt bestehen

uparcie obstawać przy swoim

auf seiner Meinung beharren

upiąć [upjoɲtɕ]

upiąć dov. obl. od upinać

glej tudi upinać

upinać <‑na; dov. obl. upiąć> [upinatɕ] GLAG. preh. glag.

upinać zasłonę:

upinać

drapieren

upinać włosy w kok

die Haare zu einem Knoten zusammenstecken

I . upiec <upiecze; pret. upiecz> [upjets]

upiec dov. obl. od piec

II . upiec <upiecze; pret. upiecz> [upjets] GLAG. povr. glag. pog. (ujść bezkarnie)

tym razem mi się upiekło

diesmal bin ich ungestraft [o. ungeschoren] davongekommen

upiekło im się, nikt nic nie zauważył

sie haben Schwein gehabt, niemand bemerkte etwas pog.

to ci się nie upiecze!

damit kommst du nicht ungeschoren davon!

to ci się upiekło

da bist du [noch mal] ungestraft [o. mit einem blauen Auge] davongekommen

glej tudi piec , piec

I . piec² <piecze> [pjets] GLAG. preh. glag.

1. piec < dov. obl. u‑> (poddawać działaniu temperatury):

piec chleb, ciasto

backen

piec mięso

braten

2. piec samo v nedov. obl. (sprawiać ból):

oczy mnie pieką

mir brennen die Augen ntpl

twarz mnie piecze

mein Gesicht sr. spol glüht

ta rana piecze mnie żywym ogniem ur. jez.

diese Wunde ž. spol brennt wie Feuer

II . piec² <piecze> [pjets] GLAG. nepreh. glag. <dov. obl. po‑>

piec (parzyć) (słońce)

brennen

piec (parzyć) (słońce)

sengen

III . piec² <piecze> [pjets] GLAG. povr. glag.

1. piec < dov. obl. u‑> <[lub po‑]>:

piec (chleb, ciasto)

backen

piec (mięso)

braten

2. piec < dov. obl. po‑> (odczuwać gorąco):

piec się na słońcu (człowiek)

sich tož. in [o. von] der Sonne braten lassen pog.

piec¹ <rod. ‑a, mn. ‑e> [pjets] SAM. m. spol

piec (do ogrzewania)

Heizofen m. spol

piec (kuchenny)

Backofen m. spol

piec (przemysłowy)

Hochofen m. spol

piec gdański

Danziger Kachelofen m. spol

prosto z pieca

ofenfrisch

napalić w piecu

im Ofen heizen

wsadzić chleb do pieca

Brot in den Ofen schieben

fraza:

z niejednego pieca chleb jeść

viel in der Welt herumkommen

komuś się żyje jak u Pana Boga za piecem

jd lebt wie die Made ž. spol im Speck [o. wie Gott m. spol in Frankreich]

upiór <rod. ‑iora, mn. ‑iory> [upjur] SAM. m. spol ur. jez.

upiór

Gespenst sr. spol

upiór

Geist m. spol

fraza:

wyglądać jak upiór

gespenstisch aussehen

być bladym jak upiór

blass wie der Tod m. spol [o. leichenblass] [o. totenblass] [o. totenbleich] sein

I . upijać <‑ja; dov. obl. upić> [upijatɕ] GLAG. preh. glag.

1. upijać samo v dov. obl. (łyknąć odrobinę):

upijać herbatę

einen Schluck [von etw] trinken

2. upijać (upajać):

upijać osobę

betrunken machen

upijać osobę

berauschen ur. jez.

upić kogoś do nieprzytomności

jdn unter den Tisch trinken

II . upijać <‑ja; dov. obl. upić> [upijatɕ] GLAG. povr. glag.

1. upijać (spić się):

upijać

sich tož. betrinken

upić się na smutno/wesoło

durch Trinken traurig/lustig werden

upić się do nieprzytomności

sich bis zur Besinnungslosigkeit betrinken

2. upijać fig. (upajać się):

upijać

sich tož. berauschen

upić się radością

außer sich vor Freude sein

upić się sukcesem

sich am Erfolg berauschen

upinać <‑na; dov. obl. upiąć> [upinatɕ] GLAG. preh. glag.

upinać zasłonę:

upinać

drapieren

upinać włosy w kok

die Haare zu einem Knoten zusammenstecken

upupiać <‑ia; pret. ‑aj> [upupjatɕ], upupić [upupitɕ] GLAG. preh. glag. dov. obl. pog. (ośmieszyć kogoś)

upupiać

sich über jdn lustig machen

upupiać

jdn verspotten [o. auslachen]

upić [upitɕ]

upić dov. obl. od upijać

glej tudi upijać

I . upijać <‑ja; dov. obl. upić> [upijatɕ] GLAG. preh. glag.

1. upijać samo v dov. obl. (łyknąć odrobinę):

upijać herbatę

einen Schluck [von etw] trinken

2. upijać (upajać):

upijać osobę

betrunken machen

upijać osobę

berauschen ur. jez.

upić kogoś do nieprzytomności

jdn unter den Tisch trinken

II . upijać <‑ja; dov. obl. upić> [upijatɕ] GLAG. povr. glag.

1. upijać (spić się):

upijać

sich tož. betrinken

upić się na smutno/wesoło

durch Trinken traurig/lustig werden

upić się do nieprzytomności

sich bis zur Besinnungslosigkeit betrinken

2. upijać fig. (upajać się):

upijać

sich tož. berauschen

upić się radością

außer sich vor Freude sein

upić się sukcesem

sich am Erfolg berauschen

kiciuś <rod. ‑usia, mn. ‑usie> [kitɕuɕ] SAM. m. spol

1. kiciuś (kot):

kiciuś

Kätzchen sr. spol

2. kiciuś pog. (osoba):

kiciuś

Mausebär m. spol pog.

upoić [upoitɕ]

upoić dov. obl. od upajać

glej tudi upajać

I . upajać <‑ja; dov. obl. upoić> [upajatɕ] GLAG. preh. glag. ur. jez.

1. upajać (poić):

upajać kogoś alkoholem

jdn mit Alkohol betrunken machen

2. upajać:

upajać (alkohol) (odurzać)

in einen Rausch versetzen

3. upajać fig. (wywoływać zachwyt):

upajać

berauschen ur. jez.

upajający zapach

berauschender Duft m. spol ur. jez.

II . upajać <‑ja; dov. obl. upoić> [upajatɕ] GLAG. povr. glag. ur. jez.

1. upajać (upijać się):

upajać się alkoholem

sich tož. durch Alkohol in einen Rausch versetzen

2. upajać fig. (zachwycać się):

upajać czymś

sich tož. an etw daj. berauschen fig. ur. jez.

I . upalać <upala; pret. ‑aj> [upalatɕ], upalić [upalitɕ] dov. obl. GLAG. preh. glag. pog.

1. upalać (nadpalać):

upalać

ansengen

upalać

anzünden

upalać gałęzie

Äste ansengen

2. upalać (prażyć):

upalać

rösten

upalić cukier

Zucker rösten

II . upalać <upala; pret. ‑aj> [upalatɕ], upalić [upalitɕ] dov. obl. GLAG. povr. glag. pog.

upalać

angesengt werden

upalać

sich tož. entzünden