Prevodi za „WTF“ v slovarju nemško » poljski

wạrf [varf] GLAG. preh. glag., nepreh. glag., povr. glag.

warf pret. von werfen

glej tudi werfen

I . wẹrfen <wirft, warf, geworfen> [ˈvɛrfən] GLAG. preh. glag.

1. werfen (fliegen lassen):

werfen Ball, Stein, Messer

rzucać [dov. obl. rzucić]

nicht werfen!

nie rzucać!

sie warf ihre Tasche in die Ecke

rzuciła swoją torbę w kąt

sie warf ihm das Kissen ins Gesicht

rzuciła mu poduszką w twarz

eine Münze werfen

wrzucać [dov. obl. wrzucić] monetę

ein Messer nach jdm werfen

rzucić w kogoś nożem

ein Tor werfen ŠPORT

wbić bramkę

wirf das Geld nicht zum Fenster hinaus!

nie wyrzucaj pieniędzy w błoto!

2. werfen a. fig (tun):

werfen Müll

wyrzucać [dov. obl. wyrzucić]

er warf die Tür ins Schloss

trzasnął drzwiami

er warf ihn zu Boden

powaliła go na ziemię

jdn ins Gefängnis werfen

wtrącić kogoś do więzienia

einen Blick auf etw werfen

obrzucić coś wzrokiem [lub spojrzeniem]

er hatte ein Auge auf sie geworfen

wpadła mu w oko

etw auf den Markt werfen

rzucić coś na rynek

jdn aus etw daj. werfen

wyrzucić kogoś skądś

er wurde aus der Kneipe geworfen

został wyrzucony z knajpy

3. werfen fig (projizieren):

werfen Bilder

wyświetlać

4. werfen (ruckartig bewegen):

werfen Kopf

odrzucać [dov. obl. odrzucić]

werfen Arme

wyciągać [dov. obl. wyciągnąć]

5. werfen (bilden):

werfen Schatten

rzucać [dov. obl. rzucić]

Blasen werfen (eine Flüssigkeit)

pokrywać [dov. obl. pokryć] się bąblami

Falten werfen

marszczyć [dov. obl. z‑] się

6. werfen:

werfen (gebären) (Sau)

prosić [dov. obl. o‑] się

werfen (Katze)

kocić [dov. obl. o‑] się

Junge werfen

wydać młode

II . wẹrfen <wirft, warf, geworfen> [ˈvɛrfən] GLAG. nepreh. glag.

1. werfen:

werfen (fliegen lassen) (Person)

rzucać [dov. obl. rzucić]

wie weit wirfst du?

jak daleko rzucisz?

sie warfen mit Tomaten auf den Kanzler

rzucali pomidorami w kanclerza

mit Geld um sich werfen fig

szastać pieniędzmi pog.

2. werfen (Junge bekommen):

werfen

wydać potomstwo

III . wẹrfen <wirft, warf, geworfen> [ˈvɛrfən] GLAG. povr. glag.

1. werfen (sich stürzen):

sich auf den Boden werfen

rzucić się na ziemię [lub podłogę]

die Angreifer warfen sich auf ihn

napastnicy m. spol mn. rzucili się na niego

der Torwart warf sich nach dem Ball

bramkarz m. spol rzucił się w kierunku piłki

sie warf sich auf ihr Studium

całkowicie poświęciła się studiowaniu

sie warf sich aufs Bett

rzuciła się na łóżko

2. werfen (sich verziehen):

sich werfen (Holz)

paczyć [dov. obl. s‑] się

wett [vɛt] PRID.

mit jdm wett sein

być z kimś kwita pog.