Prevodi za „zwalcza“ v slovarju poljsko » nemški

I . zwalczać <‑cza; dov. obl. zwalczyć> [zvaltʃatɕ] GLAG. preh. glag. (walczyć z czymś)

zwalczać coś

etw bekämpfen

zwalczać coś

gegen etw angehen

II . zwalczać <‑cza; dov. obl. zwalczyć> [zvaltʃatɕ] GLAG. povr. glag. samo v nedov. obl. (występować przeciwko komuś)

zwalczać

sich tož. [gegenseitig] bekämpfen [o. bekriegen pog. ]

zwalczyć [zvaltʃɨtɕ]

zwalczyć dov. obl. od zwalczać

glej tudi zwalczać

I . zwalczać <‑cza; dov. obl. zwalczyć> [zvaltʃatɕ] GLAG. preh. glag. (walczyć z czymś)

zwalczać coś

etw bekämpfen

zwalczać coś

gegen etw angehen

II . zwalczać <‑cza; dov. obl. zwalczyć> [zvaltʃatɕ] GLAG. povr. glag. samo v nedov. obl. (występować przeciwko komuś)

zwalczać

sich tož. [gegenseitig] bekämpfen [o. bekriegen pog. ]

zwalczanie <rod. ‑ia, mn. ‑ia> [zvaltʃaɲe] SAM. sr. spol ur. jez.

zwalczanie

Bekämpfung ž. spol

zwalczanie biologiczne BIOL.

biologische Bekämpfung

I . zwalać <‑la; dov. obl. zwalić> [zvalatɕ] pog. GLAG. preh. glag.

1. zwalać (zrzucać niechcący):

zwalać

herunterwerfen pog.

zwalać

runterschmeißen pog.

zwalać książki, doniczki

umwerfen

zwalać książki, doniczki

umschmeißen pog.

zwalić kogoś z nóg

jdn umhauen pog.

zwalić kogoś z nóg

jdn zu Boden werfen

2. zwalać (wyładowywać):

zwalać węgiel

abladen

3. zwalać (ściągać):

zwalać

abgucken pog.

zwalać

abschreiben

4. zwalać pog. (obarczać czymś):

zwalać coś na kogoś

etw auf jdn abwälzen [o. schieben]

zwalać na kogoś obowiązki

die Pflichten auf jdn abwälzen

zwalać na kogoś odpowiedzialność/winę

auf jdn die Verantwortung/Schuld abwälzen

zwalać na kogoś odpowiedzialność/winę

jdm die Verantwortung/Schuld in die Schuhe schieben

II . zwalać <‑la; dov. obl. zwalić> [zvalatɕ] pog. GLAG. povr. glag.

1. zwalać pog. (przewracać się):

zwalać

umkippen pog.

zwalać

umfallen

2. zwalać pog. (przychodzić w gości):

zwalać się do kogoś

jdn überfallen fig. pog.

zwalać się do kogoś

bei jdm hereinschneien pog.

zwalić się komuś na głowę [lub kark]

jdn überfallen fig. pog.

zwalić się komuś na głowę [lub kark]

jdn unerwartet und ungelegen besuchen

zwalić [zvalitɕ]

zwalić dov. obl. od zwalać

glej tudi zwalać

I . zwalać <‑la; dov. obl. zwalić> [zvalatɕ] pog. GLAG. preh. glag.

1. zwalać (zrzucać niechcący):

zwalać

herunterwerfen pog.

zwalać

runterschmeißen pog.

zwalać książki, doniczki

umwerfen

zwalać książki, doniczki

umschmeißen pog.

zwalić kogoś z nóg

jdn umhauen pog.

zwalić kogoś z nóg

jdn zu Boden werfen

2. zwalać (wyładowywać):

zwalać węgiel

abladen

3. zwalać (ściągać):

zwalać

abgucken pog.

zwalać

abschreiben

4. zwalać pog. (obarczać czymś):

zwalać coś na kogoś

etw auf jdn abwälzen [o. schieben]

zwalać na kogoś obowiązki

die Pflichten auf jdn abwälzen

zwalać na kogoś odpowiedzialność/winę

auf jdn die Verantwortung/Schuld abwälzen

zwalać na kogoś odpowiedzialność/winę

jdm die Verantwortung/Schuld in die Schuhe schieben

II . zwalać <‑la; dov. obl. zwalić> [zvalatɕ] pog. GLAG. povr. glag.

1. zwalać pog. (przewracać się):

zwalać

umkippen pog.

zwalać

umfallen

2. zwalać pog. (przychodzić w gości):

zwalać się do kogoś

jdn überfallen fig. pog.

zwalać się do kogoś

bei jdm hereinschneien pog.

zwalić się komuś na głowę [lub kark]

jdn überfallen fig. pog.

zwalić się komuś na głowę [lub kark]

jdn unerwartet und ungelegen besuchen

zwałka <rod. ‑ki, mn. ‑ki> [zvawka] SAM. ž. spol več. lp pog.

zwałka

[Aus]kippen sr. spol

zwałka

[Aus]schütten sr. spol

żwacz <rod. ‑a, mn. ‑e> [ʒvatʃ] SAM. m. spol ANAT.

żwacz

Kaumuskel m. spol

zwada <rod. ‑dy, mn. ‑dy> [zvada] SAM. ž. spol ur. jez. (sprzeczka)

zwada

Zank m. spol

zwada

Streit m. spol

I . zwarcie <rod. ‑ia, mn. ‑ia> [zvartɕe] SAM. sr. spol

1. zwarcie ELEK.:

zwarcie

Kurzschluss m. spol

nastąpiło zwarcie

es gab einen Kurzschluss

2. zwarcie LINGV.:

zwarcie

Verschluss m. spol

3. zwarcie VOJ.:

zwarcie

Auseinandersetzung ž. spol

zwarcie

Zusammenstoß m. spol

4. zwarcie ŠPORT:

zwarcie

Nahkampf m. spol

II . zwarcie [zvartɕe] PRISL. ur. jez.

zwarcie

dicht

zwarcie

eng

cza-cza <rod. cza‑czy, brez mn. > [tʃatʃa] SAM. ž. spol GLAS.

cza-cza

Cha-Cha-Cha m. spol

dacza <rod. ‑czy, mn. ‑cze> [datʃa] SAM. ž. spol pog.

dacza

Datsche ž. spol

dacza

Wochenendhäuschen sr. spol

tarcza <rod. ‑czy, mn. ‑cze> [tartʃa] SAM. ž. spol

1. tarcza (uzbrojenie, osłona):

tarcza

[Schutz]schild sr. spol

wrócić z tarczą

als Sieger m. spol zurückkehren

2. tarcza:

tarcza (płaszczyzna z godłem, herbem)

Wappenschild m. spol lub sr. spol

tarcza (plakietka szkolna)

Schulmarke ž. spol

tarcza (plakietka szkolna)

Schulemblem sr. spol

3. tarcza:

tarcza (część przyrządu: telefonu)

Wählscheibe ž. spol

tarcza (zegara)

Zifferblatt sr. spol

4. tarcza (powierzchnia: Księżyca, Słońca):

tarcza

Scheibe ž. spol

5. tarcza (strzelecka):

tarcza

Schießscheibe ž. spol

6. tarcza TEH.:

tarcza

Scheibe ž. spol

walczak SAM.

Geslo uporabnika

walczak kotła parowego m. spol TEH.

Trommel ž. spol