Prevodi za „udarac“ v slovarju poljsko » nemški

(Skoči na nemško » poljski)

udawacz(ka) <rod. ‑a, mn. ‑e> [udavatʃ] SAM. m. spol(ž. spol) pog.

udawacz(ka)

Simulant(in) m. spol (ž. spol)

I . udawać <udaje dov. obl. udać> [udavatɕ] GLAG. preh. glag.

1. udawać (symulować):

udawać chorobę, naiwność

vortäuschen

udawać chorobę, naiwność

simulieren

2. udawać več. nedov. obl. (zgrywać):

udawać

sich tož. stellen

udawać nieżywego

sich tot stellen

udawać ważnego

sich tož. wichtig machen [o. tun]

nie udawaj głuchego!

stell dich nicht taub!

udawany śmiech

falsches Lachen sr. spol

udawać Greka

den Dummen spielen

udawać Greka

sich dumm stellen pog.

3. udawać samo v nedov. obl. (wyglądać jak):

ten materiał udaje jedwab

der Stoff m. spol sieht wie Seide ž. spol aus [o. ahmt Seide nach]

II . udawać <udaje dov. obl. udać> [udavatɕ] GLAG. nepreh. glag. (symulować)

udawał, że nie słyszy

er tat so, als ob er nicht hören würde

udawała, że mnie nie zna

sie tat so, als ob sie mich nicht kennen würde

III . udawać <udaje dov. obl. udać> [udavatɕ] GLAG. povr. glag.

1. udawać:

udawać (powodzić się) (przyjęcie, wycieczka)

gelingen

udany projekt

gelungenes Projekt sr. spol

2. udawać:

udawać (dobrze wyrastać) (owoce, warzywa)

gut ausfallen

truskawki udały się w tym roku

die Erdbeeren ž. spol mn. sind in diesem Jahr gut ausgefallen

3. udawać pis. jez. (iść, jechać):

udawać

sich tož. begeben ur. jez.

udać się w podróż

eine Reise antreten

udał się na spoczynek

er begab sich zur Ruhe ur. jez.

4. udawać pis. jez. (zwracać się):

udawać się do kogoś po poradę/pomoc

jdn um einen Rat/um Hilfe bitten

IV . udawać <udaje> [udavatɕ] GLAG. povr. glag., brezos. pog. (nie ponosić konsekwencji)

jemu się zawsze udaje

er kommt immer durch

jemu się zawsze udaje

ihm gelingt es immer

I . ukarać <‑arze; pret. ukarz> [ukaratɕ]

ukarać dov. obl. od karać

II . ukarać <‑arze; pret. ukarz> [ukaratɕ] GLAG. preh. glag. dov. obl.

ukarać kogoś przykładnie

an jdm ein Exempel statuieren

kogo Bóg chce ukarać, temu rozum odbiera preg.

wen Gott m. spol bestrafen möchte, dem nimmt er den Verstand

glej tudi karać

karać <karze; pret. karz; dov. obl. u‑> [karatɕ] GLAG. preh. glag.

karać kogoś za coś

jdn für etw bestrafen

karać kogoś grzywną/śmiercią/więzieniem

jdn zu einem Bußgeld/zum Tode/zu einer Freiheitsstrafe verurteilen

karać kogoś mandatem

jdm einen Strafzettel geben

niekarany

nicht vorbestraft

nie był jeszcze karany

er ist nicht vorbestraft [o. hat keine Vorstrafen]

udar <rod. ‑u, mn. ‑y> [udar] SAM. m. spol MED.

udar cieplny

Hitzschlag m. spol

udar słoneczny

Sonnenstich m. spol

udar mózgu [lub mózgowy] MED.

[Ge]hirnschlag m. spol

udar mózgu [lub mózgowy] MED.

Schlaganfall m. spol

udarowy [udarovɨ] PRID. TEH.

wiertarka udarowa

Schlagbohrer m. spol

wiertarka udarowa

Schlagbohrmaschine ž. spol

udrapać <‑pie; pret. udrap> [udrapatɕ] GLAG. preh. glag. dov. obl., udrapnąć [udrapnoɲtɕ] <‑nie> GLAG. preh. glag. dov. obl. (skaleczyć paznokciami, pazurami)

udrapać

[auf]kratzen

kot udrapał go w nogę

die Katze ž. spol hat ihn am Bein gekratzt

glej tudi drapać

I . drapać <‑pie; pret. drap; dov. obl. drapnąć [lub po‑]> [drapatɕ] GLAG. preh. glag. (skrobać)

drapać

kratzen

drapać kogoś po plecach

jdn am Rücken kratzen

II . drapać <‑pie; pret. drap; dov. obl. drapnąć [lub po‑]> [drapatɕ] GLAG. nepreh. glag. samo v nedov. obl.

drapać (drażnić) (dym)

beißen

drapać (ubranie, wełna)

kratzen

drapie mnie w gardle

ich habe einen rauen Hals

III . drapać <‑pie; pret. drap; dov. obl. drapnąć [lub po‑]> [drapatɕ] GLAG. povr. glag.

1. drapać (skrobać się):

drapać

sich tož. kratzen

drapać się w głowę

sich daj. über etw tož. den Kopf zerbrechen

drapać się w głowę

ratlos dastehen

2. drapać samo v nedov. obl. (wspinać się):

drapać się na coś

auf etw klettern

drapać się na coś

[auf] etw hinaufklettern

I . uderzać <‑rza; pret. ‑aj; dov. obl. uderzyć> [udeʒatɕ] GLAG. preh. glag.

uderzać (zadawać cios):

uderzyć kogoś

jdm einen Schlag [o. Stoß] versetzen

uderzać kogoś w coś

jdn [in etw tož. ] stoßen

chopiec uderzył dziewczynkę w kolano

der Junge m. spol hat das Mädchen ans Knie getreten

uderzyć [pięścią] w stół

[mit der Faust] auf den Tisch schlagen

fraza:

kto chce psa uderzyć, ten kij zawsze znajdzie preg.

will man den Hund prügeln, findet sich immer ein Stock m. spol preg.

uderzyć na alarm

Alarm schlagen

uderz w stół, a nożyce się odezwą preg.

getroffene Hunde m. spol mn. bellen preg.

II . uderzać <‑rza; pret. ‑aj; dov. obl. uderzyć> [udeʒatɕ] GLAG. nepreh. glag.

1. uderzać (tłuc):

uderzać w coś czymś

etw tož. mit etw einschlagen

uderzać młotkiem w ścianę

an die Wand hämmern

2. uderzać (spadać):

grad uderzał w szybę

der Hagel m. spol schlug gegen die Scheibe

uderzać na kogoś/coś

auf jdn/etw prallen [o. niederprasseln]

sukces uderzył mu do głowy

der Erfolg m. spol ist ihm zu Kopf gestiegen

3. uderzać:

uderzać (występować nagle) (lawa, źródło)

hochschießen

uderzać (występować nagle) (lawa, źródło)

aufschießen

4. uderzać:

uderzać (nacierać) (armia)

angreifen

uderzać (nacierać) (armia)

vorstoßen

III . uderzać <‑rza; pret. ‑aj; dov. obl. uderzyć> [udeʒatɕ] GLAG. brezos. (zwracać uwagę)

uderzyło mnie, że...

es fiel mir auf, dass ...

IV . uderzać <‑rza; pret. ‑aj; dov. obl. uderzyć> [udeʒatɕ] GLAG. povr. glag.

1. uderzać (potrącać przypadkowo):

uderzać się o coś

sich tož. an etw daj. [o. gegen etw] stoßen

uderzyłem się o kant stołu

ich habe mich an der Tischkante gestoßen

2. uderzać (dotykać celowo):

uderzać się w czoło

sich tož. an die Stirn tippen [o. greifen]

3. uderzać (zderzać się):

uderzać

zusammenstoßen