Prevodi za „Verweigerin“ v slovarju nemško » poljski

I . verwe̱i̱gern* GLAG. preh. glag. (ablehnen)

1. verweigern:

jdm etw verweigern

odmawiać [dov. obl. odmówić] komuś czegoś

den Befehl verweigern

odmawiać wykonania rozkazu

die Kooperation verweigern

odmówić współpracy

den Gehorsam verweigern

odmówić posłuszeństwa

den Kriegsdienst verweigern

odmówić służby wojennej [lub wojskowej]

jdm die Einreise/die Erlaubnis/den Zutritt verweigern

odmówić komuś wjazdu/pozwolenia/wstępu

seine Zustimmung zu etw verweigern

odmówić swojej zgody na coś

II . verwe̱i̱gern* GLAG. nepreh. glag.

1. verweigern (den Wehrdienst/Kriegsdienst verweigern):

verweigern

odmawiać [dov. obl. ‑wić] służby wojskowej/wojennej

2. verweigern (scheuen):

verweigern

płoszyć [dov. obl. s‑] się

das Pferd hat am Wassergraben verweigert

koń m. spol spłoszył się przy rowie z wodą

III . verwe̱i̱gern* GLAG. povr. glag.

verweigern

nie oddać się

sich dem Ehepartner verweigern

nie oddać się małżonkowi

Verwe̱i̱gerung <‑, ‑en> SAM. ž. spol

1. Verweigerung (Ablehnung):

Verweigerung

odmowa ž. spol

Verweigerung der Annahme

odmowa przyjęcia

Verweigerung des Wehrdienstes

odmowa służby wojskowej

2. Verweigerung:

Verweigerung (Absage)

odmowa ž. spol

Verweigerung (Absage)

odmówienie sr. spol

Verweigerung (einer Bitte)

odrzucenie sr. spol

3. Verweigerung (Verbot):

Verweigerung

zakaz m. spol

Verwe̱i̱gerer (Verweigerin) <‑s, ‑; ‑, ‑nen> SAM. m. spol (ž. spol)

Verweigerer (Verweigerin)

kontestator(ka) m. spol (ž. spol)

Verweigerer (Verweigerin) (des Militärdienstes)

odmawiający m. spol [służby wojskowej]

verwe̱i̱len* GLAG. nepreh. glag. ur. jez.

1. verweilen (sich aufhalten):

[in einer Stadt/bei Freunden] verweilen

zatrzymywać [dov. obl. zatrzymać] się [w mieście/u przyjaciół]

ich kann nicht länger verweilen

nie mogę dłużej zostać

kurz verweilen

krótko zabawić

vor einem Gemälde verweilen

zatrzymać się przed obrazem

sein Blick verweilte lange auf ihr

przez długą chwilę jego spojrzenie sr. spol zatrzymało się na niej

2. verweilen fig (sich beschäftigen):

bei etw verweilen

poświęcać [dov. obl. poświęcić] czemuś chwilę [uwagi]

I . verwe̱i̱sen* GLAG. preh. glag. irr

1. verweisen ur. jez. (zum Vorwurf machen):

verweisen Verhalten

wytykać [dov. obl. wytknąć]

die Mutter verwies der Tochter die vorlauten Worte

matka ž. spol wytknęła córce przemądrzałe słowa

2. verweisen ur. jez. (tadeln):

verweisen

ganić [dov. obl. z‑]

3. verweisen (weiterleiten):

jdn an eine andere Abteilung verweisen

skierować kogoś do innego działu

4. verweisen (hinweisen):

jdn auf etw tož. verweisen

zwracać [dov. obl. zwrócić] komuś uwagę na coś

5. verweisen (ausschließen, ausweisen):

einen Schüler von der Schule verweisen

wydalić ucznia ze szkoły

einen Spieler vom Platz [o. des Platzes] verweisen

usunąć zawodnika z boiska

er wurde des Landes verwiesen

on został wydalony z kraju

6. verweisen ŠPORT (distanzieren):

verweisen

dystansować [dov. obl. z‑]

verweisen

prześcigać [dov. obl. prześcignąć]

jdn auf den zweiten Platz verweisen

zepchnąć kogoś na drugie miejsce

jdn auf die Plätze verweisen

pokonać kogoś

7. verweisen PRAVO (überweisen):

verweisen

przekazywać [dov. obl. ‑kazać]

einen Fall an die weitere Instanz verweisen

przekazać sprawę do kolejnej instancji

II . verwe̱i̱sen* GLAG. nepreh. glag. irr

auf etw tož. verweisen

wskazywać [dov. obl. wskazać] na coś

verwe̱gen [fɛɐ̯​ˈveːgən] PRID.

verwegen Person

zuchwały

verwegen Plan

śmiały

verwegen Kleidung fig, iron.

odważny

verwegen Kleidung fig, iron.

dziwaczny