poljsko » nemški

poljski)

wypalać: I. prehodni glagol II. neprehodni glagol III. pregibni glagol
palić: I. prehodni glagol II. neprehodni glagol III. pregibni glagol IV. glagol
opalić
spalić: II. prehodni glagol III. pregibni glagol
upalać: I. prehodni glagol II. pregibni glagol
dopalać: I. prehodni glagol II. pregibni glagol
napalać: I. neprehodni glagol II. pregibni glagol
kapalin: samostalnik
odpalać: I. prehodni glagol II. neprehodni glagol
popalić: I. prehodni glagol II. pregibni glagol
zapalić
palia: samostalnik

Ogledujete si podobne rezultate: wypalić , zapalić , popalić , odpalić , kapalin , napalić , dopalić , upalić , spalić , opalić , palia , palić in wypalać

I . wypalać <‑la> [vɨpalatɕ], wypalić [vɨpalitɕ] dov. obl. GLAG. preh. glag.

II . wypalać <‑la> [vɨpalatɕ], wypalić [vɨpalitɕ] dov. obl. GLAG. nepreh. glag.

1. wypalać:

wypalać (strzelić) (broń)

losfeuern pog.

2. wypalać samo v dov. obl. pog. (udać się):

wypalać

klappen

wypalać

hinhauen pog.

twój pomysł nie wypalił

deine Idee ž. spol hat nicht funktioniert

ten plan nie wypali

dieser Plan m. spol wird nicht aufgehen

jeszcze nie wiem, czy ten wyjazd wypali

ich weiß noch nicht, ob die Reise ž. spol zustande kommt

3. wypalać samo v dov. obl. pog. (powiedzieć):

wypalić komuś prosto z mostu

jdm frei [o. frisch] von der Leber weg erzählen pog.

wypalić z grubej rury

kein Blatt vor den Mund nehmen

III . wypalać <‑la> [vɨpalatɕ], wypalić [vɨpalitɕ] dov. obl. GLAG. povr. glag.

wypalać (nadwerężyć siły) (człowiek)

sich tož. völlig verausgaben

wypalać (nadwerężyć siły) (człowiek)

ausgebrannt sein

I . palić <‑li> [palitɕ] GLAG. preh. glag.

1. palić (rozniecać):

palić ognisko

anzünden

2. palić (oświetlać):

palić lampę

einschalten

palić świecę

anzünden

palić świecę

anbrennen

palić światło

anmachen

3. palić (wciągać dym):

palić papierosy, fajkę, opium

rauchen

palić jak smok pog.

rauchen [o. qualmen] wie ein Schlot

4. palić (niszczyć ogniem):

palić glebę, trawę

verbrennen

palić zwłoki

einäschern

palić za sobą [wszystkie] most

[alle] Brücken hinter sich abbrechen

pal cię/go/ją/was/ich/je diabli! pog.

du bist/er ist/sie ist/ihr seid/sie sind mir scheißeegal pog.

pal licho, że muszę zrobić ten referat pog.

scheißegal, dass ich das Referat machen muss pog.

5. palić (prażyć):

palić kawę, ziarna

rösten

palić kawę, ziarna

brennen

wapno palone

Löschkalk m. spol

II . palić <‑li> [palitɕ] GLAG. nepreh. glag.

1. palić (opalać):

palić czymś

mit etw heizen

palić w piecu

im Ofen heizen

2. palić (piec, parzyć):

słońce/piasek pali

die Sonne ž. spol /der Sand m. spol brennt

3. palić:

palić (wywoływać uczucie gorąca) (gorączka)

brennen

pali mnie [w gardle]

es brennt mir im Hals[e]

palą stopy od gorącego piasku

die Fußsohlen brennen vom heißen Sand

4. palić fig. (być intensywnym):

kogoś pali ciekawość/pragnienie/zazdrość

jd brennt vor Neugier/Durst/Neid

pali mnie straszny wstyd

ich vergehe vor Scham

III . palić <‑li> [palitɕ] GLAG. povr. glag.

1. palić:

palić (płonąć) (gałęzie, ognisko)

brennen

palić (dom, miasto)

brennen

palić (dom, miasto)

in Flammen stehen

ziemia [lub grunt] pali się komuś pod nogami

der Boden m. spol brennt unter jds Fußen

palić się do czegoś pog.

auf etw tož. brennen [o. begierig sein]

nie palę się do tego pog.

darauf bin ich nicht scharf pog.

choćby się waliło i paliło ... pog.

auch wenn die Welt untergeht ... pog.

robota pali się komuś w rękach pog.

jdm läuft die Arbeit ž. spol wie geschmiert

2. palić:

palić (dawać oświetlenie) (płomień, świeca, światło)

brennen

w jego pokoju ciągle pali się światło

in seinem Zimmer brennt ständig Licht sr. spol

3. palić fig.:

palić (błyszczeć) (iskierki, oczy)

glühen

4. palić fig. (być ogarniętym):

paliłem się ze wstydu

ich schämte mich in Grund und Boden

IV . palić <‑li> [palitɕ] GLAG. brezos.

pali się!

es brennt!

fraza:

nie pali się! pog.

es eilt nicht!

nie pali się! pog.

es hat keine Eile!

opalić [opalitɕ]

opalić dov. obl. od opalać

glej tudi opalać

I . opalać <‑la; dov. obl. opalić> [opalatɕ] GLAG. preh. glag.

1. opalać (ogrzewać):

opalać mieszkanie

heizen

2. opalać (wystawiać na działanie słońca):

opalać brzuch, plecy

bräunen

olejek do opalania

Sonnenöl sr. spol

łóżko opalające

Sonnenbank ž. spol

3. opalać (przypiekać ogniem):

opalać drób

ansengen

4. opalać pog. (wypalać czyjeś papierosy):

opalać kogoś

bei jdm Zigaretten schnorren pog.

II . opalać <‑la; dov. obl. opalić> [opalatɕ] GLAG. povr. glag. (wystawiać się na działanie słońca)

opalać

sich tož. bräunen

opalać

sich tož. sonnen

I . spalić <‑li; pret. ‑al> [spalitɕ]

spalić dov. obl. od spalać

II . spalić <‑li; pret. ‑al> [spalitɕ] GLAG. preh. glag. dov. obl.

spalić ŠPORT:

spalić rzut

ins Abseits laufen

spalić skok

übertreten

fraza:

plan spalił na panewce

der Plan m. spol ist misslungen [o. gescheitert]

plan spalił na panewce

der Plan ist in nichts zerronnen

plan spalił na panewce

der Plan hat sich in nichts aufgelöst

III . spalić <‑li; pret. ‑al> [spalitɕ] GLAG. povr. glag. dov. obl.

1. spalić:

spalić (zostać zniszczonym) (dom, drewno, list)

verbrennen

2. spalić:

spalić (zbyt mocno się przypiec) (mięso)

anbrennen

spalić (zbyt mocno się przypiec) (mięso)

verbrennen

3. spalić:

spalić (zbyt mocno się opalić) (plażowicz, skóra)

sich daj. einen Sonnenbrand holen

4. spalić pog. (zdemaskować się):

spalić

auffliegen pog.

glej tudi spalać

I . spalać <‑la; pret. ‑aj; dov. obl. spalić> [spalatɕ] GLAG. preh. glag.

1. spalać (niszczyć, utleniać):

spalać papier, pokarm

verbrennen

spalić za sobą mosty

alle Brücken hinter sich daj. abbrechen

2. spalać več. dov. obl. (zbyt mocno przypiec):

spalać peczeń, mięso

verbrennen

spalać peczeń, mięso

anbrennen lassen

spalić kotlety

die Schnitzel anbrennen lassen

3. spalać več. dov. obl. (mocno opalić):

spalać skórę

verbrennen pog.

twarz spalona tropikalnym słońcem

von der tropischen Sonne verbranntes Gesicht sr. spol

4. spalać več. dov. obl. (przepalić):

spalać bezpiecznik, silnik, żarówkę

durchbrennen

5. spalać več. nedov. obl. (zużywać):

silnik spala dużo benzyny

Motor m. spol verbraucht viel Benzin

II . spalać <‑la; pret. ‑aj; dov. obl. spalić> [spalatɕ] GLAG. povr. glag.

1. spalać:

spalać (ulegać utlenieniu) (substancje pokarmowe)

verbrennen

2. spalać več. nedov. obl. fig. (wyczerpać się):

spalać się w czymś

sich tož. für etw restlos aufopfern

I . upalać <upala; pret. ‑aj> [upalatɕ], upalić [upalitɕ] dov. obl. GLAG. preh. glag. pog.

1. upalać (nadpalać):

upalać

ansengen

upalać

anzünden

upalać gałęzie

Äste ansengen

2. upalać (prażyć):

upalać

rösten

upalić cukier

Zucker rösten

II . upalać <upala; pret. ‑aj> [upalatɕ], upalić [upalitɕ] dov. obl. GLAG. povr. glag. pog.

upalać

angesengt werden

upalać

sich tož. entzünden

I . dopalać <‑la; pret. ‑laj> [dopalatɕ], dopalić [dopalitɕ] dov. obl. GLAG. preh. glag. pog.

dopalać

aufrauchen

dopalać

zu Ende rauchen

dopalać cygaro

Zigarre aufrauchen

II . dopalać <‑la; pret. ‑laj> [dopalatɕ], dopalić [dopalitɕ] dov. obl. GLAG. povr. glag.

dopalać

ausgehen

dopalać

erlöschen

świece powoli się dopalały

die Kerzen ž. spol mn. gingen langsam aus

I . napalać <‑la; pret. ‑laj> [napalatɕ], napalić [napalitɕ] dov. obl. GLAG. nepreh. glag.

napalić w piecu

den Ofen einheizen [o. anheizen]

II . napalać <‑la; pret. ‑laj> [napalatɕ], napalić [napalitɕ] dov. obl. GLAG. povr. glag.

1. napalać (wiele wypalić):

napalać

viel rauchen

2. napalać pog. (podekscytować się):

napalać się na coś

auf etw tož. brennen [o. scharf sein pog. ]

kapalin <rod. ‑u, mn. ‑y> [kapalin] SAM. m. spol ZGOD.

kapalin (hełm)

Eisenhut m. spol

I . odpalać <‑la> [otpalatɕ], odpalić [otpalitɕ] dov. obl. GLAG. preh. glag.

1. odpalać (wystrzeliwać):

odpalać pocisk, torpedę, rakietę

abfeuern

odpalać pocisk, torpedę, rakietę

abschießen

2. odpalać pog. (dzielić się):

odpalić komuś coś

mit jdm etw teilen

II . odpalać <‑la> [otpalatɕ], odpalić [otpalitɕ] dov. obl. GLAG. nepreh. glag.

1. odpalać (strzelać):

odpalać

abdrücken

2. odpalać (wybuchać):

odpalać

ausbrechen

odpalać

explodieren

3. odpalać pog.:

odpalać (startować) (silnik)

starten

4. odpalać pog. (celnie ripostować):

odpalać

scharf antworten

odpalać

schlagfertig sein

5. odpalać (zapalać):

odpalić papierosa

eine Zigarette anzünden [o. anbrennen]

I . popalić <‑li> [popalitɕ] GLAG. preh. glag. dov. obl.

popalić pog. (spalić dużo):

popalić

verbrennen

2. popalić (spędzić czas na paleniu):

popalić

rauchen

popalił fajkę

er rauchte eine Pfeife

fraza:

popalić za sobą mosty ur. jez.

alle Brücken hinter sich abbrechen

dać komuś popalić pog.

jdm Feuer unter dem Hintern machen pog.

II . popalić <‑li> [popalitɕ] GLAG. povr. glag. (ulec spaleniu)

popalić

verbrennen

popaliły się wszystkie szopy

alle Schuppen m. spol mn. verbrannten

zapalić [zapalitɕ]

zapalić dov. obl. od zapalać

glej tudi zapalać

I . zapalać <‑la; dov. obl. zapalić> [zapalatɕ] GLAG. preh. glag.

1. zapalać (rozniecać ogień):

zapalać

entzünden

zapalać

anstecken

zapalać zapałkę

anzünden

pocisk zapalający VOJ.

Brandgeschoss sr. spol

zapalić kaganek oświaty ur. jez.

das Licht sr. spol [o. die Fackel ž. spol ] der Aufklärung entzünden ur. jez.

2. zapalać (uruchamiać):

zapalać silnik

anlassen

zapalać silnik

anstellen

3. zapalać (pozwalać, aby się świeciło):

zapalać światło

[an]machen

zapalać lampę

anmachen

zapalać lampę

anknipsen pog.

zapalić dla kogoś zielone światło

jdm grünes Licht [für etw] geben

4. zapalać (pozwalać, aby się paliło):

zapalać papierosa, fajkę, cygaro

anzünden

zapalać papierosa, fajkę, cygaro

anstecken

5. zapalać fig. (rozbudzić w kimś zapał):

zapalać

entflammen ur. jez.

zapalać

begeistern

zapalić innych do walki

andere für den Kampf begeistern

zapalić komuś światło nadziei

jdm Hoffnung geben

II . zapalać <‑la; dov. obl. zapalić> [zapalatɕ] GLAG. povr. glag.

1. zapalać več. dov. obl. (zaczynać się palić):

zapalać

sich tož. entzünden

zapalać

Feuer fangen

2. zapalać (włączać się):

zapalać

angehen

zapaliło się zielone światło

die Ampel ž. spol sprang auf Grün

3. zapalać ur. jez. (zaczynać błyszczeć, lśnić):

zapalać

zu leuchten beginnen

zapalać

blitzen

zapaliły się gwiazdy na niebie

die Sterne m. spol mn. am Himmel begannen zu leuchten

oczy zapaliły się gniewem

seine Augen ntpl begannen vor Zorn zu blitzen

4. zapalać ur. jez. (nabierać zapału, entuzjazmu):

zapalić się do czegoś

sich tož. für etw begeistern

zapalić się do czegoś

für etw Feuer und Flamme sein pog.

5. zapalać ur. jez. (doświadczać silnych uczuć):

zapalać

in Erregung geraten

zapalać

entflammen ur. jez.

zapalał się w dyskusji

er geriet bei der Diskussion in Erregung

zapalił się gniewem/namiętnością

sein Zorn m. spol /seine Leidenschaft ž. spol entflammte ur. jez.

6. zapalać ur. jez. (zawładnąć kimś):

zapalać

entflammen ur. jez.

czuł, jak zapala się w nim nienawiść

er spürte Hass in sich aufsteigen m. spol

palia SAM.

Geslo uporabnika

- Uredi geslo
- Predlagaj za brisanje

palia jeziorowa/amerykańska ž. spol ZOOL.

amerikanischer Seesaibling m. spol

Bi želeli dodati besede, fraze ali prevode?

Predlagajte nov vnos.

Preiščite slovar.

poljščina

Prevodi za „vypáliť“ v slovarju poljsko » nemški (Skoči na nemško » poljski)

I . wypalać <‑la> [vɨpalatɕ], wypalić [vɨpalitɕ] dov. obl. GLAG. preh. glag.

1. wypalać (spalić):

2. wypalać (zrobić):

3. wypalać (wyprażyć):

4. wypalać (zostawić ślad):

5. wypalać več. dov. obl. pog. (palnąć):

II . wypalać <‑la> [vɨpalatɕ], wypalić [vɨpalitɕ] dov. obl. GLAG. nepreh. glag.

1. wypalać:

2. wypalać samo v dov. obl. pog. (udać się):

3. wypalać samo v dov. obl. pog. (powiedzieć):

III . wypalać <‑la> [vɨpalatɕ], wypalić [vɨpalitɕ] dov. obl. GLAG. povr. glag.

I . palić <‑li> [palitɕ] GLAG. preh. glag.

1. palić (rozniecać):

2. palić (oświetlać):

3. palić (wciągać dym):

4. palić (niszczyć ogniem):

5. palić (prażyć):

II . palić <‑li> [palitɕ] GLAG. nepreh. glag.

1. palić (opalać):

2. palić (piec, parzyć):

3. palić:

4. palić fig. (być intensywnym):

III . palić <‑li> [palitɕ] GLAG. povr. glag.

1. palić:

2. palić:

3. palić fig.:

4. palić fig. (być ogarniętym):

IV . palić <‑li> [palitɕ] GLAG. brezos.

fraza:

opalić [opalitɕ]

opalić dov. obl. od opalać

glej tudi opalać

I . opalać <‑la; dov. obl. opalić> [opalatɕ] GLAG. preh. glag.

1. opalać (ogrzewać):

2. opalać (wystawiać na działanie słońca):

3. opalać (przypiekać ogniem):

4. opalać pog. (wypalać czyjeś papierosy):

II . opalać <‑la; dov. obl. opalić> [opalatɕ] GLAG. povr. glag. (wystawiać się na działanie słońca)

I . spalić <‑li; pret. ‑al> [spalitɕ]

spalić dov. obl. od spalać

II . spalić <‑li; pret. ‑al> [spalitɕ] GLAG. preh. glag. dov. obl.

spalić ŠPORT:

fraza:

III . spalić <‑li; pret. ‑al> [spalitɕ] GLAG. povr. glag. dov. obl.

1. spalić:

2. spalić:

3. spalić:

4. spalić pog. (zdemaskować się):

glej tudi spalać

I . spalać <‑la; pret. ‑aj; dov. obl. spalić> [spalatɕ] GLAG. preh. glag.

1. spalać (niszczyć, utleniać):

2. spalać več. dov. obl. (zbyt mocno przypiec):

3. spalać več. dov. obl. (mocno opalić):

4. spalać več. dov. obl. (przepalić):

5. spalać več. nedov. obl. (zużywać):

II . spalać <‑la; pret. ‑aj; dov. obl. spalić> [spalatɕ] GLAG. povr. glag.

1. spalać:

2. spalać več. nedov. obl. fig. (wyczerpać się):

I . upalać <upala; pret. ‑aj> [upalatɕ], upalić [upalitɕ] dov. obl. GLAG. preh. glag. pog.

1. upalać (nadpalać):

2. upalać (prażyć):

II . upalać <upala; pret. ‑aj> [upalatɕ], upalić [upalitɕ] dov. obl. GLAG. povr. glag. pog.

I . dopalać <‑la; pret. ‑laj> [dopalatɕ], dopalić [dopalitɕ] dov. obl. GLAG. preh. glag. pog.

II . dopalać <‑la; pret. ‑laj> [dopalatɕ], dopalić [dopalitɕ] dov. obl. GLAG. povr. glag.

I . napalać <‑la; pret. ‑laj> [napalatɕ], napalić [napalitɕ] dov. obl. GLAG. nepreh. glag.

II . napalać <‑la; pret. ‑laj> [napalatɕ], napalić [napalitɕ] dov. obl. GLAG. povr. glag.

1. napalać (wiele wypalić):

2. napalać pog. (podekscytować się):

kapalin <rod. ‑u, mn. ‑y> [kapalin] SAM. m. spol ZGOD.

I . odpalać <‑la> [otpalatɕ], odpalić [otpalitɕ] dov. obl. GLAG. preh. glag.

1. odpalać (wystrzeliwać):

2. odpalać pog. (dzielić się):

II . odpalać <‑la> [otpalatɕ], odpalić [otpalitɕ] dov. obl. GLAG. nepreh. glag.

1. odpalać (strzelać):

2. odpalać (wybuchać):

3. odpalać pog.:

4. odpalać pog. (celnie ripostować):

5. odpalać (zapalać):

I . popalić <‑li> [popalitɕ] GLAG. preh. glag. dov. obl.